در این متن می خواهیم به معرفی کُنگا و بانگو که از ساز های مهم در گروه پرکاشن محسوب میشوند بپردازیم
همچنین در ادامه به چگونگیِ فرم نشستن و کوک کردن کُنگا و بانگو خواهیم پرداخت.
اجازه بدید در ابتدا کمی با تاریخچه‌ی این ساز آشنا شویم
سازهای کوبه‌ای یکی از قدیمی‌ترین سازهایی هستند که از قدیم مورد استفاده قرار می‌گرفتند. تاریخچه ی سازهای کوبه‌ای به هزاران سال پیش برمی‌گردد. این ساز‌ها احتمالاً پس از صدای انسان قدیمی‌ترین نوع ساز‌ها هستند. اوایل از سازهای کوبه‌ای برای مراسم هایی چون مراسم شادی یا عزاداری و ….. بیشتر استفاده می‌کردند
امروزه سازهای کوبه‌ای در کنار دیگر سازهای ارکستر، هم برای زیبایی و هم برای تولید و نگهداری ریتم نقش بسیار مهمی را ایفا میکنند.
کُنگا سازی کوبه ای از سری مِمبِرونوفُن( پوستی) های یک طرفه خمره ای شکل می باشد که به صورت دو یا چند طبل چوبی در کنار هم قرار میگیرند و عموما با ضربات دست بر روی پوست ساز، نواخته می شود. این ساز که در ایران بیشتر با نام تومبا شناخته میشود از تبار آفریقا است و ریشه ی این خانواده از ساز ها، مربوط می شود به ساز های ساده تر و بدوی تر مانند آشوکو در آفریقا.
جالب است بدانید نام کُنگا از کشور کنگو گرفته شده است و بعد ها این ساز توسط غلامان سیاه پوست به آمریکای جنوبی انتقال پیدا کرد و تکامل یافت.
در مجموع امروزه ساز کُنگا یا تومبا یکی از اصلی ترین ارکان موسیقی لاتین می باشد که در کنار سازهایی مانند بانگو و تیمبالِس نواخته می شود و از بزرگان این ساز می توان به جیوانی هیدالکو و پانچو سانچز اشاره کرد.
این ساز در موسیقی پاپ بسیار مهم گشته و استفاده از آن در تمام دنیا رایج است.
در کلاس کُنگا یا تومبا معمولا دو فرم رایج از نواختن این ساز بصورت دو دهنه و یا سه دهنه آموزش داده میشود
در فرم دو دهنه- دهنه ی کوچک تر سمت چپ و دهنه ی بزرگ تر سمت راست نوازنده قرار میگیرد.
در فرم سه دهنه- دهنه ی کوچک تر وسط، دهنه ی متوسط سمت چپ و دهنه ی بزرگ تر سمت راست نوازنده قرار میگیرد.
در هر دو فرم نوازنده در وسط قرار میگیرد که در مدل سه دهنه دهنه ی وسطی را کمی بخود نزدیک میکند تا دهنه ی چپ و راست خیلی از هم دور نشوند.
میتوان از تکه های بیشتری هم استفاده کرد مخصوصا دهنه ی باس که صدای بمی را تولید میکند و برای بند هایی که ساز باس ندارند بسیار کاربرد دارد و باعث خوش صداتر شدن آهنگ ها میشود.
یکی از موارد مهم در این ساز کوک پذیر بودن آن است به این صورت که پوست توسط میله های فلزی که دارای پیچ هستند به ساز متصل شده است که وقتی این پیچ ها را سفت کنید پوست کشیده تر شده و در نتیجه صدای آن زیر تر و نازک تر میشود و هر چی پیچ های آن را شل کنید پوست از حالت کشیدگی خارج میشود و صدای آن بم تر میشود که اصولا میبایست این پیچ ها یکی در میان سفت و یا شل بشوند
کوکِ پوست ها به اندازه‌ی بدنه‌ی طبل ها نیز بستگی دارد هر چقدر بدنه بزرگتر باشد صدا بم تر کوک میشود و هر چه بدنه کوچک تر باشد پوست زیر تر کوک میشود
باید به این نکته اشاره کنیم که کُنگا نت مشخصی ندارد و منظور از کوک شدن، نسبت زیر و بمی دهنه های ساز با توجه به چگونگی چیدمان آنها است که این کار نیازمند گوشی خوب و تجربه است که وقتی به ترتیب بر روی طبل ها میزنید آنها نسبت به یک دیگر و همچنین نسبت به ساز هایی که قرار است با هم نواخته شوند خوش صدا و خوش آهنگ باشند.
ترکیب این ساز با ساز بانگو یکی از متداول ترین ترکیب هاییست که معمولا نوازندگان تومبا و پرکاشن استفاده میکنند که در اکثر ارکستر ها و بند های موسیقی از آن استفاده میشود.
بانگو
بانگو سازیست کوبه ای که با دست نواخته می شود و ریشه ای کوبایی آفریقایی دارد.این ساز دارای ۲ طبل ته باز ،با ۲ اندازه متفاوت است. طبل بزرگ ، بانگو (Hembra) و طبل کوچک بینگو (Macho) نامیده می شود.
همانطور که گفته شد این ساز معمولا به همراه تومبا (Conga) نواخته می شود.
بدنه این ساز معمولا از جنس چوب و یا کائوچو است و صفحه رویی از جنس پوست است، این ساز با ضربات انگشتان دست و یا پشت ناخن ها و یا با بند های انگشت و همچنین استفاده‌ی ترکیبی از آنها نواخته میشود.
کوک کردن ساز بانگو همانند کُنگا است با همان توضیحاتی که درباره‌ی کُنگا داده شد که البته بانگو هم مانند تومبا نت مشخصی ندارد
امروزه بانگو یکی از نامی ترین سازهای کوبه ای لاتین به شمار میرود و می توان صدای آن را در همه ی سبک های موسیقی پیدا کرد.
